Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως οι επιθέσεις του κράτους σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, αλλά και ευρύτερα στον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο είναι κεντρική πολιτική επιλογή. Και μάλιστα μια επιλογή που συνδέεται άρρηκτα με τη συγκυρία της κρίσης και τη λεηλασία των ζωών μας από το κεφάλαιο. Το κράτος ήδη μετά τις 12 Φλεβάρη του 2012 έκανε σαφείς τις ορέξεις του και έστησε το οπλοστάσιό του: εμφάνιση της νεοναζιστικής χρυσής αυγής στο πολιτικό προσκήνιο, προεκλογικές δηλώσεις τύπου ‘’θα ανακαταλάβουμε τις πόλεις’’, ‘’θα βγάλουμε τις κουκούλες’’, ‘’θα χτυπήσουμε τη λαθρομετανάστευση’’, ‘’θα διασφαλίσουμε την ασφάλεια των ελλήνων πολιτών’’… Είναι προφανές ότι οι κυρίαρχοι είχαν ξεκινήσει από τότε την αντιεξέγερσή τους, που βρήκε τους πρώτους στόχους της στις οροθετικές πόρνες, για να συνεχίσει με το κρατικό πογκρόμ ‘’ξένιος δίας’’ σε βάρος των μεταναστών εργατών. Ήταν αναμενόμενο ότι ο επόμενος στόχος θα ήταν ο αναρχικός/ αντιεξουσιαστικός χώρος (ως ένα από τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας) και τα εγχειρήματά του. Έτσι έχουμε ένα μπαράζ επιχειρήσεων εναντίων των καταλήψεων ξεκινώντας από την εκκένωση της ιστορικής κατάληψης Βίλλα Αμαλίας(και τη σύλληψη 7 συντρόφων) στις 20/12/12, για να προχωρήσουμε στην εισβολή των μπάτσων στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ(και το ξήλωμα των μηχανημάτων του ραδιοφωνικού σταθμού 98fm ), στην επανεκκένωση της Β.Αμαλίας (και τη σύλληψη 93 συντρόφων),την εκκένωση της κατάληψης Σκαραμαγκά(και τη σύλληψη 8 συντρόφων) και τέλος (προς το παρών)την εισβολή στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη.
Αυτή η επιθετική στρατηγική, πέρα από την απόπειρα τρομοκράτησης και δίωξης αγωνιστών, κατά τη γνώμη μας έχει έναν ευρύτερο σκοπό: την προληπτική καταστολή ενώπιων των επερχόμενων (αργά ή γρήγορα) κοινωνικών εκρήξεων και εξεγέρσεων. Και αυτό επειδή οι κυρίαρχοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτελούν σημαντικό κομμάτι τέτοιων έκρυθμων καταστάσεων αφού είναι σημεία συνάντησης, πολιτικής ζύμωσης και συνδιαμόρφωσης των από κάτω που αγωνίζονται για τη ζωή και την αξιοπρέπεια τους.
Γι αυτό ακριβώς το λόγο η επίθεση στις καταλήψεις δεν αφορά μια κόντρα και διαμάχη μεταξύ αστυνομίας και αναρχικών. Η επίθεση είναι σε ολόκληρο το ανταγωνιστικό κίνημα, σε όσους αγωνίζονται ενάντια στη λεηλασία των ζωών τους. Η Βίλλα Αμαλίας, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ, η κατάληψη Σκαραμαγκά, η Λέλας Καραγιάννη, όπως και όλες οι καταλήψεις, είναι εστίες αντίστασης και παίζουν κυρίαρχο ρόλο στον αντιφασιστικό και ευρύτερο αντικαπιταλιστικό αγώνα, αλλά και στη δημιουργία σχέσεων και δομών ταξικής αλληλεγγύης.
Τέλος, απέναντι σε ένα κόσμο ταξικών διαχωρισμών, όπου ο νόμος γράφεται, ψηφίζεται και εκτελείται από τα αφεντικά για τα αφεντικά, όπου δίκαιο είναι να σε εκμεταλλεύονται στη δουλειά για 300 ευρώ και να μην βγάζεις άχνα, σε ένα κόσμο που νόμος είναι η εργοδοτική τρομοκρατία και η αντίσταση βαφτίζεται ‘’ανομία’’, είμαστε συνειδητά και αμετανόητα άνομοι. Και αυτό όχι γιατί πιστεύουμε σε μια κοινωνία χάους, αλλά επειδή επιλέγουμε να ορίζουμε τους κανόνες συνύπαρξής μας συλλογικά, ισότιμα και με αλληλεγγύη.
10,100,1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΗΛΕΙΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
ΔΕΝΔΙΕΣ,ΜΠΑΤΣΟΙ,ΝΑΖΙΔΕΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΑΣ