Αφίσα από την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση συνέλευσης για τη διεκδίκηση των βασικών μας αναγκών μέσα κι έξω από τις σχολές.

ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΩΝΑ…

Το τριήμερο για τα 40 χρόνια από την κατάληψη του πολυτεχνείου και τον αγώνα των φοιτητών πλησιάζει και ήδη στην πάτρα οι ιδιαίτερες συνθήκες της εποχής δίνουν ένα άλλο νόημα στην επέτειο. Και αυτό επειδή ο χώρος του πρώην παραρτήματος του πανεπιστημίου πατρών, κέντρο αγώνα της πάτρας ήδη από το ’73 καθώς και κατάληψη από το 2008 και μετά, βρίσκεται χτισμένο και κλειστό χάρις την ευγενική συμβολή του δήμου. Όπως είναι φανερό, λοιπόν, οι φήμες για ανακατάληψη σε μια τόσο φορτισμένη ημερομηνία οργιάζουν και μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή:

Το παράρτημα, όπως προείπαμε, είναι χώρος φορτισμένος με κινηματική μνήμη. Όταν ολοκληρώθηκε η μεταφορά του πανεπιστημίου στο ρίο, το παράρτημα άλλαξε πολλά χέρια παραμένοντας όμως μαραζωμένο στο κέντρο της πόλης και ζωντάνευε μέσα από τους αγώνες που ξεσπούσαν στην πάτρα. Με αφορμή την εξέγερση του Δεκέμβρη, το παράρτημα άρχισε να τελεί υπό κατάληψη και να αποτελεί ένα ανοιχτό κοινωνικό κέντρο έτοιμο να δεχτεί οποιονδήποτε καταπιεζόμενο στον αγώνα του για απελευθέρωση.  Λειτουργούσε με την διαχειριστική συνέλευση και στον χώρο αυτό στεγάζονταν πολιτικές συνελεύσεις, ραδιοφωνικός σταθμός, συνεργείο ποδηλατών, σχολείο μεταναστών και μικρών ρομά, αυτοδιαχειριζόμενο μπαρ και καφενείο,  πολιτιστικές ομάδες ενώ συχνά γινόντουσαν εκδηλώσεις όπως  συναυλίες, συζητήσεις κτλπ. Η κατάληψη λήγει το πρωί της 5^ης αυγούστου όπου ο δήμος εκκενώνει τον χώρο και μέχρι σήμερα παραμένει τσιμεντωμένος και κλειστός.

Και ξαφνικά όλοι κόπτονται για το μέλλον του Παραρτήματος (ακόμα και οι γραφικοί προβοκατορολόγοι του ΜΑΣ). Και όλοι βλογάνε τα γένια τους για τα μεγαλειώδη κινήματα του παρελθόντος που είχαν σαν σημείο αναφοράς αυτο τον χώρο. Όμως κίνημα χωρίς μνήμη είναι και κίνημα χωρίς προοπτική, γι’αυτό θα ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν. Πριν από μόλις δύο χρόνια, το Σεπτέμβρη του ’11, κατά τη διάρκεια των καταλήψεων, ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα του κινήματος πρότεινε διαρκώς στους συλλόγους να χρησιμοποιήσουν το χώρο του Παραρτήματος σαν αφετηρία δράσεων και σαν χώρο του διασυντονιστικού των καταλήψεων. Οι πόρτες της κατάληψης ήταν ανοιχτές για τον αγώνα μας. Όμως οι αιώνιοι επίδοξοι ηγετίσκοι των οργανώσεων της ΕΑΑΚ, παρακάμπτοντας ακόμα και ανένταχτους συντρόφους τους από τα σχήματα της ΕΑΑΚ, έβρισκαν κάθε πιθανή δικαιολογία για να μην πατήσουν το πόδι τους εκεί μέσα. Επίσης, είναι οι ίδιοι που κάθε χρόνο, εν όψει του τριημέρου 15-16-17 Νοέμβρη , καλούν τους συλλόγους σε “κατάληψη” του Παραρτήματος. Μήπως δεν καταλάβαιναν ότι ο χώρος ήταν ήδη κατειλημμένος; Ή μήπως δεν έβλεπαν ότι κάθε χρόνο ήταν ανοιχτός σε αυτούς και τόσους άλλους; Εκτός αν ήθελαν να πιστεύουν πως κάθε φορά ο χώρος άνοιγε από φόβο σε αυτούς και όχι από σεβασμό στην ιστορία του Παραρτήματος και στους φοιτητικούς συλλόγους.

Από την άλλη έχουμε τον Σύριζα σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης  να κατηγορεί το δήμο για αποτυχημένη αξιοποίηση του Παραρτήματος. Προφανώς και ο δήμος δεν “αξιοποίησε” το Παράρτημα, εφόσον ο μόνος λόγος που συναίνεσε και βοήθησε στην εκκένωσή του ήταν η καταστολή. Καταστολή την οποία οι Συριζαίοι και οι λοιποί παρατρεχάμενοι ντύνουν με μανδύα δημοκρατικότητας, λόγω της επιλογής τους να μπουν σε “διάλογο” με τον δήμο ώστε να τους το παραχωρήσει. Να είμαστε βέβαιοι ότι οι κινήσεις του Σύριζα, μία εντός κινήματος και μία εκτός, άλλες θεσμικές και άλλες φαινομενικά αντιθεσμικές, δεν είναι τυχαίες. Το μόνο που βλέπει ο Σύριζα είναι η αντιπολιτευτική του γραμμή μέσα από θεαματικά γεγονότα (βλέπε τους ‘’αντάρτες’’ βουλευτές να ‘’συγκρούονται’’ με τα ΜΑΤ έξω από το ραδιομέγαρο) και προφανώς η ‘’ταξική’’ αναμέτρηση των δημοτικών εκλογών της άνοιξης, ενώ ταυτόχρονα τους τελευταίους μήνες μας καλεί σε ειρηνική διαμαρτυρία πάντα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας. Εξ ου άλλωστε και η όλη πίεση στο δήμο για το Παράρτημα.

Όμως ας υποθέσουμε πως οι παραπάνω δυνάμεις όντως θέλουν να ανοίξουν έναν ενδοκινηματικό διάλογο για το μέλλον του Παραρτήματος. Πρέπει να πάρουν θέση, όχι απέναντι σε εμάς και τους υπόλοιπους που συμμετείχαν και στήριζαν την κατάληψη, αλλά απέναντι στο κομμάτι εκείνο της τοπικής και μη κοινωνίας που έβλεπε την κατάληψη Παραρτήματος σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι των ταξικών και κοινωνικών αγώνων της περιοχής. Απέναντι στη νεολαία του Δεκέμβρη, απέναντι στους τόσους εκατοντάδες μετανάστες που βρήκαν ανά καιρούς καταφύγιο εκεί όταν τους καταδίωκε το κράτος. Είτε θα καταδικάσουν την ύπαρξη και τη λειτουργία της κατάληψης Παραρτήματος και θα παραδεχτούν δημόσια ότι τα κατασταλτικά σχέδια του Σαμαρά και του Δένδια τους άνοιξαν το δρόμο για τη διεκδίκηση του χώρου. Είτε θα παραδεχτούν ότι το Παράρτημα δεν έπαψε ποτέ να είναι ένας χώρος που ανήκε στους αγωνιστές, πάντα ανοιχτός στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με ότι αντιφάσεις και προβληματικές αναπτύσσονται σε ένα ζωντανό κινηματικό χώρο. Στην πρώτη περίπτωση δεν είναι τίποτα παραπάνω από καιροσκοπικά κοράκια που προσπαθούν να τραφούν από ότι άφησε πίσω της η καταστολή. Στη δεύτερη περίπτωση αναγνωρίζουν ότι ανά καιρούς κάνανε λάθος στις επιλογές τους όσον αφορά στην κατάληψη και το μέλλον είναι μπροστά μας για να δούμε πως θα την επιστρέψουμε στα χέρια του κινήματος.

Εμείς, ως αυτόνομο σχήμα ηλεκτρολόγων που συμμετείχαμε και κάναμε τις συνελεύσεις μας στο παράρτημα, στηρίζουμε την προοπτική   ανακατάληψης του παραρτήματος με βασική προϋπόθεση να ξεπεράσει το κίνημα τις αγκυλώσεις και αντιφάσεις του παρελθόντος. Θέλουμε έναν χώρο με τις βάσεις που είχε θέσει η προηγούμενη διαχειριστική, εμπλουτισμένο με νέες προτάσεις και οπτικές. Ένα χώρο που πάνω στις τρείς βασικές αρχές που είχε πάντα το Παράρτημα, την αντιεμπορευματικότητα (κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το χώρο για άντληση χρηματικού κέρδους), την αντιιεραρχία (όλοι μαζί συζητάμε ισότιμα και έχουμε ίσο λόγο στις αποφάσεις) και ενάντια στη διαμεσολάβηση των αγώνων μας από τα ΜΜΕ, θα προσπαθήσει να συνεισφέρει τα μέγιστα στον ταξικό πόλεμο. Χωρίς να κυνηγάμε οπορτουνιστικά τους συμβολισμούς της 17 Νοέμβρη θέλουμε, και θα κάνουμε ότι μπορούμε γι αυτό, το Παράρτημα να ξαναπεράσει στα χέρια του κινήματος.

…ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ

ΑΝΤΙΙΕΡΑΡΧΙΚΑ, ΑΝΤΙΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΑ    

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΧΗΜΑ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΩΝ

        ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΧΗΜΑ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΩΝ…

  Το Αυτόνομο Σχήμα Ηλεκτρολόγων είναι μια συλλογικότητα φοιτητών του τμήματος ΗΜκΤΥ που συγκροτήθηκε ώστε να εκφράσουμε συλλογικά τις σκέψεις μας, τις επιθυμίες μας και τις απαντήσεις μας για τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα.

Στο εσωτερικό του σχήματος λειτουργούμε με ισοτιμία και αντιεραρχικά και οι αποφάσεις μας λαμβάνονται μέσα από οριζόντιες συνελεύσεις, μακριά από αρχηγούς και καθοδηγητές. Βασικές μας αρχές είναι ο αντιρατσισμός, ο αντιφασισμός και ο αντισεξισμός, ενώ κινούμαστε ενάντια στη διαμεσολάβηση των απόψεων και των δράσεων μας από τα ΜΜΕ.

Εντοπίζουμε την αφετηρία των προβλημάτων που βιώνουμε καθημερινά στις σχέσεις της εκμετάλλευσης και εξουσίας και σκοπός μας είναι να βρούμε τρόπους συλλογικά και από τα κάτω να αντισταθούμε στη λεηλασία των ζωών μας από τα αφεντικά και να αναδείξουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των από τα κάτω της κοινωνίας ως βασικό μας όπλο σε αυτόν τον αγώνα.

Δεν συμφωνούμε στην ανάθεση της λύσης των προβλημάτων μας σε πεφωτισμένους αρχηγούς ή εκπροσώπους, γι’ αυτό δεν θα μας δείτε σε κάποιο εκλογικό ψηφοδέλτιο  να ζητάμε ψήφους και έδρες στο ΔΣ. Θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν γύρω μας αυθεντίες ή συνταγές που αν τις ακολουθήσουμε θα βρεθούμε πιο κοντά σε μια αξιοπρεπή ζωή. Αυτό που αναζητούμε είναι να συναντηθούμε με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες με εμάς και συλλογικά να παράξουμε  την κριτική στην εποχή μας, καθώς και τις απαντήσεις μας.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΧΗΜΑ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΩΝ                          autonomosxhmahl@espiv.net